Réfugiés et migrants : COMME SUJETS DE DROIT ET NON COMME « OBJETS » D’ENFERMEMENT ET D’EXPULSION

en grec en bas, traduction Sylvie Hérold

Par Theodoros Megaloïkonomou (psychiatre, bénévole des DPSS de Ilion et de Patissia-Acharnon – region d’Attique, équipe de Santé de l’occupation City Plaza, Grèce) 

©tous droits réservés

Alors même que les vagues de réfugiés/migrants – et donc les centaines et les milliers de noyades de réfugiés et de migrants, crime dont sont directement responsables les pouvoirs et gouvernements impliqués (y compris le gouvernement grec), qui ferment les frontières et érigent des barrières – semblent se déplacer à nouveau, provisoirement, et tout au moins sur les «  images télé », de la mer Egée vers la Méditerranée ; et dans le cadre du fragile accord UE-Turquie, le gouvernement Syriza-ANEL entreprend (sous la menace permanente de voir s’effondrer l’accord) de « gérer » les réfugiés bloqués dans le pays, soit plus de soixante mille personnes d’Idomeni au Pirée et à Helliniko, par des arrangements divers – mais revêtant toujours, quoi qu’il en soit, des formes violentes dans leur essence, allant dans le sens de l’internement en camp, soit dans des tentes, soit dans des « maisonnettes » (des conteneurs…). Avec des conditions de vie toujours lamentables à des degrés divers.

En fait, le seul souci des mémorandaires de « gauche », mandataires du capitalisme européen, est de savoir comment ils tireront parti de l’accord abject, d’une barbarie sans précédent, conclu entre l’UE et la Turquie, accord qui viole odieusement le droit des réfugiés et des migrants à l’asile, à un refuge sûr contre les horreurs de la guerre et/ou les catastrophes économiques (qui ont rendu extrêmement dangereux leur séjour et invivable leur vie dans leurs pays d’origine) en les traitant comme des « objets », en invalidant leur vie en tant que sujets – sujets souffrants, mais aussi sujets de droit -, en mettant en cause leur humanité même.

C’est dans ce sens que vont notamment les interventions du ministre Mouzalas, qui a, dans les faits, cassé le fonctionnement de tous les services de « premier accueil », dénomination d’ailleurs usurpée dès le début, en transformant celui-ci et en le fondant dans les hotspots hermétiquement clos et autres centres d’ « hospitalité » concentrationnaire sous contrôle militaire – tous de plus en plus étroitement surveillés et fermés -, disséminés sur tout le territoire, et dont l’entrée est de plus en plus souvent interdite aux organismes et collectifs sociaux.

Une partie de ce plan de transformation des réfugiés ainsi piégés en « objets de renvoi » est, là aussi, la tentative de mainmise de G. Mouzalas jusque sur le service de l’Asile – dont le fonctionnement a toujours été défectueux -, afin de le transformer en un mécanisme de rejet encore plus caractérisé, avec l’imposition et la mise en application, par les commissions d’examen des demandes d’asile, des mesures et procédures découlant de la « fabrication » de la Turquie en tant que « pays tiers sûr » (fiction tournée en ridicule de tous côtés). De cette manière, tous, sans exception (et même les Syriens, qui avaient paru jusqu’à présent devoir faire l’objet d’un traitement particulier), seront considérés d’emblée comme clandestins en Grèce et, par conséquent, prendront le chemin du retour brutal dans le « pays tiers sûr » du sultan Erdogan.

Le logement digne, dans des habitations intégrées au tissu social, qui était le but depuis le début de la vague d’arrivées de réfugiés, est à présent la condition préalable si l’on veut avoir une attitude véritablement solidaire, qui ne soit pas une simple réaction épidermique. Il ne peut que faire l’objet d’une revendication non négociable face à un gouvernement qui, ayant pour axe stratégique l’internement en camp, a tout au plus l’intention d’appliquer de prétendus programmes de relogement provisoire, dans des habitations louées, pour un nombre de réfugiés extrêmement limité, qui seront admis à faire partie des programmes de relocalisation. Programmes qui, en réalité, n’existent que nominalement, puisque la plupart des pays européens, avec leurs gouvernements s’apparentant à l’extrême droite, ont refusé d’y participer.

Cependant, parallèlement à la revendication/exigence adressée « d’en bas » au gouvernement, la pratique même des occupations de logements, qui dans beaucoup de cas a joué le rôle et présenté le caractère d’un exemple de solidarité réelle du mouvement social, s’éloigne en fait des logiques d’hospitalité provisoire (hospitalité offerte à des personnes faisant une « pause » avant de poursuivre leur chemin vers leur pays de destination), puisque, après la fermeture du « corridor des Balkans », le provisoire est devenu durable ; même si cette pratique reste liée au combat permanent pour l’ouverture des frontières et la poursuite du « voyage ».

Les occupations de locaux vides pouvant servir de lieux d’hébergement, maisons, hôtels ou autres bâtiments, que le gouvernement refuse de céder – parce que, comme il a déjà été dit, il est animé, dans la question des réfugiés, par une logique, et y applique une politique, de militarisation et d’enfermement en camp -, ne peuvent plus désormais être centrées sur la survie de masse, à caractère nécessairement provisoire, car fonctionnant mal à maints égards dans une perspective à long terme. Elles doivent s’orienter vers la mise à disposition, la sécurisation et l’organisation de locaux, grands ou petits, qui remplissent les conditions d’un logement normal, pour des familles, de petits groupes, etc.

L’enjeu n’est désormais plus seulement de protéger les réfugiés et les migrants sur leur itinéraire « vers le nord », mais revient dorénavant à envisager la manière ils vont cohabiter avec nous tous dans la même ville. Leurs problèmes et leurs besoins ne sont plus ceux du « parcours », du « passage », du « pont », vers et jusque là-haut (vers la terre promise fantasmatique), où ils rechercheraient la réponse à la totalité de leurs besoins. Il s’agit maintenant de cette totalité des besoins de leur vie en tant que sujets, qui doit pouvoir être exprimée, être entendue et obtenir une réponse ici.

C’est précisément à cette subjectivité des réfugiés, à l’histoire de son trajet et de sa formation, que nous sommes confrontés, et c’est elle que nous devons comprendre si nous entendons forger les conditions pour des réponses radicalement différentes, seules à pouvoir correspondre réellement à ses besoins complexes.

Si le psychisme de tout un chacun est constitué par (et interagit avec) un ensemble de facteurs complexes, liés aux expériences vécues par chacun d’entre nous, cette complexité est encore multipliée par les expériences vécues avant la fuite/émigration, par les expériences vécues durant le processus angoissant de la fuite/émigration au travers de barrières successives (expériences pour la plupart traumatisantes) et par les expériences vécues après la fuite/émigration, lesquelles, nous le savons, et nous le voyons chaque jour devant nous, sont encore plus difficiles à affronter.

Au nombre de ces dernières, l’incertitude concernant la demande d’asile revêt d’emblée une importance particulière, car, en général, cette procédure traîne en longueur et se dresse comme un mur-barrière devant tout « espoir d’avenir » (ce à quoi contribue décisivement l’institutionnalisation de la règle, faite exprès pour créer des difficultés, selon laquelle la demande doit être soumise exclusivement par skype) ; et combien davantage, désormais, l’inquiétude concernant l’acceptation de cette demande, sachant qu’une politique de rejet a priori a été imposée.

Il faut aussi mentionner le chômage et la perte de toute « position sociale » passée, la perte des liens/rapports familiaux et de tous les appuis dans la société, l’inquiétude pour les membres de la famille restés dans le pays d’origine ou qui se trouvent déjà dans un autre pays européen, ainsi que le désir anxieux de voir la famille à nouveau réunie ; les difficultés de communication liées à la langue et les difficultés d’apprentissage de cette langue. Et, bien entendu, les difficultés d’adaptation à la culture, aux spécificités culturelles du pays dans lequel ces personnes se retrouvent (et où, en l’occurrence, elles sont piégées). Tout cela contribue à rajouter un « trauma » qui affecte des sujets déjà multiplement « traumatisés » et, par conséquent, fragilisés à l’extrême.

L’ « accueil » des réfugiés par le pouvoir en place est associé à leur condamnation à vivre privés de tout, comme un rebut, dont non seulement les besoins essentiels (alimentation et logement décents) ne sont pas satisfaits, mais dont les droits fondamentaux sont moins encore respectés, a fortiori en ce qui concerne l’accès à la santé, à l’éducation, au travail.

Et l’espoir d’un avenir, qui est ce qui porte l’existence humaine, est barré, comme par un mur infranchissable arrêtant, invalidant et écrasant la vie, par le désespoir, l’ébranlement psychologique, la colère (pouvant aller jusqu’à l’explosion), qui favorisent le recours à des pratiques visant la survie individuelle dans le désert d’un environnement inhospitalier… et parfois par les affrontements entre «congénères» (en raison de différends nationaux, culturels, religieux, etc.), affrontements qu’alimente le rétrécissement des perspectives et des attentes ainsi que les besoins fondamentaux de plus en plus réduits auxquels il est répondu.

Mais il y a aussi la résistance/révolte comme expression authentique de la subjectivité.

Lorsque, donc, nous parlons d’une solidarité envers les réfugiés et les migrants qui émane réellement du mouvement social, d’une véritable intégration au tissu social, avec nous, cela doit signifier, non pas des slogans politiques abstraits, non pas une «mode du mouvement social», ni de la charité revêtue du manteau de la solidarité du mouvement social, mais la reconnaissance et la compréhension de la subjectivité (culturelle, nationale, sociale, existentielle) des réfugiés et des migrants, ce qui implique simultanément des échanges verbaux et des actions communes avec eux en tant que sujets.

Les questions de la régularisation immédiate pour tous et toutes, de l’octroi immédiat de l’asile à tous les demandeurs, de l’accès à un logement normal, de l’assistance économique garantie par avance à tous les réfugiés et migrants dépourvus de ressources pour vivre, de l’accès à l’emploi, à l’éducation et à la santé (accès libre, sans exclusion d’aucune sorte et de quiconque, au Système national de santé), doivent constituer les mots d’ordre essentiels du mouvement de solidarité.

Cela doit aller de pair avec la contestation permanente et concrète (par des actions du mouvement social) et avec le dévoilement du caractère déshumanisant et répressif des centres de rétention fermés ou prétendument ouverts/camps de concentration, pour parvenir à leur suppression, et pour subvertir le traité UE-Turquie. Et avec le combat permanent pour l’ouverture des frontières et la destruction des murs en tout genre.

Un combat qui ne peut être dissocié de la résistance et du combat contre les mémorandums, qui ont transformé la plus grande partie des masses populaires locales en individus sans abri, sans toit, de plus en plus misérables, confrontés à des taux de chômage et de travail précaire énormes, dépourvus d’accès réel à la santé et à l’éducation – qui s’effondrent -, en «réfugiés et migrants» dans leur propre pays.

Th. Megaloïkonomou

1er juin 2016

______

Πρόσφυγες και Mετανάστες

ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΟΧΙ «ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ» ΓΙΑ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΗ

Την ίδια στιγμή που τα προσφυγικά/μεταναστευτικά κύματα, μαζί και οι δολοφονικοί πνιγμοί εκατοντάδων και χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών -με άμεση ευθύνη όλων των εμπλεκόμενων εξουσιών και κυβερνήσεων (συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής) που κλείνουν τα σύνορα και υψώνουν φράχτες– φαίνεται, προσωρινά, να μετακινούνται ξανά, τουλάχιστον ως «εικόνα στις ειδήσεις», από το Αιγαίο στη Μεσόγειο και εν μέσω της εύθραυστης συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας (με επικρεμάμενη, ανά πάσα στιγμή, την κατάρρευσή της), η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ επιχειρεί να διαχειριστεί τους πάνω από 60.000 εγκλωβισμένους πρόσφυγες, από την Ειδομένη μέχρι τον Πειραιά και το Ελληνικό, με διευθετήσεις ποικίλων μορφών. Πάντα, ωστόσο, μορφών βίαιων στην ουσία τους, στην κατεύθυνση του στρατοπεδικού εγκλεισμού, είτε με σκηνές, είτε με «σπιτάκια» (κοντέϊνερ). Σε συνθήκες διαβίωσης περισσότερο ή λιγότερο, ωστόσο πάντα, άθλιες.

Η μόνη, στην ουσία, έγνοια των μνημονιακών, «αριστερής» κοπής, εντολοδόχων του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού, είναι το πώς θα αξιοποιήσουν την πρωτοφανούς βαρβαρότητας κατάπτυστη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, που καταστρατηγεί βάναυσα το δικαίωμα του πρόσφυγα και του μετανάστη στο άσυλο, στο ασφαλές καταφύγιο από τις πολεμικές και/ή οικονομικές καταστροφές (που έχουν κάνει άκρως επικίνδυνη την παραμονή τους και αβίωτη τη ζωή τους στις χώρες προέλευσης) αντιμετωπίζοντάς τους ως «αντικείμενα», ακυρώνοντας την υπόστασή τους ως υποκειμένων, οδύνης αλλά και δικαιωμάτων, αμφισβητώντας την ίδια την ανθρωπινότητά τους.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση λειτουργούν και οι παρεμβάσεις του Γ. Μουζάλα που έχει, στην πράξη, ακυρώσει την όποια λειτουργία των υπηρεσιών τής, ανέκαθεν ψευδεπίγραφης, «Πρώτης Υποδοχής» μεταλλάσσοντας και συγχωνεύοντάς την στα περίκλειστα hotspot και στα άλλα, υπό στρατιωτικό έλεγχο, και ολοένα πιο ελεγχόμενα και κλειστά, κέντρα στρατοπεδικής «φιλοξενίας» ανά την επικράτεια, στα οποία γίνεται όλο και πιο απαγορευτική η είσοδος για κοινωνικούς φορείς και συλλογικότητες.

Μέρος αυτού του σχεδιασμού, της μετατροπής των εγκλείστων προσφύγων σε «αντικείμενα προς επαναπροώθηση», είναι και η προσπάθεια χειραγώγησης, από τον Γ. Μουζάλα, ακόμα και της, ανέκαθεν δυσλειτουργικής, Υπηρεσίας Ασύλου, προκειμένου να μεταλλαχθεί σ’ έναν περαιτέρω απορριπτικό μηχανισμό, με την επιβολή και την εφαρμογή, από τις επιτροπές εξέτασης των αιτημάτων ασύλου, των μέτρων και των διαδικασιών που προκύπτουν από την συμφωνηθείσα (και πανταχόθεν καταγέλαστη) «κατασκευή» της Τουρκίας ως «ασφαλούς τρίτης χώρας». Μ’ αυτόν τον τρόπο, όλοι, μηδενός εξαιρουμένου (ακόμα και οι Σύριοι, που προς στιγμήν φάνηκε ότι θα τύγχαναν ιδιαίτερης μεταχείρισης) θα θεωρούνται ως εκ προοιμίου παράνομοι στην Ελλάδα και, ως εκ τούτου, θα παίρνουν το δρόμο της βίαιης επαναπροώθησης στην «ασφαλή τρίτη χώρα» του σουλτάνου Ερντογάν.

Το ζήτημα της αξιοπρεπούς στέγασης, σε κατοικίες εντός του κοινωνικού ιστού, που ήταν το ζητούμενο από την αρχή του προσφυγικού κύματος, τώρα, για μια πραγματικά, και όχι επιδερμικού χαρακτήρα, αλληλέγγυα στάση, είναι η προϋπόθεση. Δεν μπορεί παρά να είναι αντικείμενο αδιαπραγμάτευτης διεκδίκησης απέναντι σε μια κυβέρνηση η οποία, με στρατηγικό της άξονα τον στρατοπεδικό εγκλεισμό, προτίθεται να εφαρμόσει, το πολύ, προγράμματα προσχηματικού χαρακτήρα για προσωρινή στέγαση σε ενοικιαζόμενες κατοικίες, εξαιρετικά περιορισμένου αριθμού προσφύγων, που θα γίνουν δεκτοί στα προγράμματα μετεγκατάστασης (relocation). Προγράμματα τα οποία, στην πραγματικότητα, υπάρχουν κατ’ όνομα, καθώς οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, με τους ακροδεξιάς κοπής κυβερνητικούς τους σχηματισμούς, έχουν αρνηθεί να συμμετάσχουν.

Παράλληλα, ωστόσο, με την «από τα κάτω» διεκδίκηση/απαίτηση από την κυβέρνηση, η ίδια η πρακτική των καταλήψεων στέγης, που σε πολλές περιπτώσεις έπαιξε και ανέδειξε έναν παραδειγματικό χαρακτήρα πραγματικής, κινηματικής αλληλεγγύης, μετακινείται, εκ των πραγμάτων, από τις λογικές της προσωρινής φιλοξενίας ανθρώπων (που κάνουν μια «στάση» πριν συνεχίσουν προς τη χώρα προορισμού τους), καθώς, μετά το κλείσιμο του «βαλκανικού διαδρόμου», το προσωρινό έχει γίνει μόνιμο – αν και πάντα σε συνάρτηση με τον διαρκή αγώνα ν’ ανοίξουν τα σύνορα και να συνεχιστεί το «ταξίδι».

Οι καταλήψεις άδειων χώρων για στέγαση, σπιτιών, ξενοδοχείων, άλλων κτιρίων κ.λπ., που η κυβέρνηση αρνείται να παραχωρήσει, γιατί, όπως προαναφέρθηκε, εμφορείται από μια λογική και εφαρμόζει μια πολιτική στρατιωτικοποίησης και στρατοπεδοποίησης του προσφυγικού, δεν μπορούν, πλέον, να επικεντρώνονται στη μαζική διαβίωση, εκ των πραγμάτων προσωρινού χαρακτήρα, καθόσον πολλαπλώς δυσλειτουργική σε μια μακροπρόθεσμη προοπτική. Πρέπει να προσανατολίζονται στη διάθεση, εξασφάλιση, οργάνωση, χώρων, μεγαλύτερων ή μικρότερων, που πληρούν τις προϋποθέσεις κανονικής κατοικίας, για οικογένειες, μικρές ομάδες κ.λπ.

Το πρόταγμα δεν περιορίζεται, πλέον, απλώς στη στήριξη του πρόσφυγα και του μετανάστη στην διαδρομή τους «προς τα πάνω», αλλά ανάγεται, στο εξής, στο πώς γίνονται συγκάτοικοι με όλους εμάς μέσα στην ίδια πόλη. Τα προβλήματα και οι ανάγκες τους δεν είναι, πλέον, αυτές της «διαδρομής», του «περάσματος», της «γέφυρας», προς και μέχρι εκεί (την φαντασιακή «γη της επαγγελίας») όπου θ’ αναζητούσαν την απάντηση στην ολότητα των αναγκών τους. Είναι αυτή η ολότητα των αναγκών της ζωής τους ως υποκειμένων – αναγκών που πρέπει να μπορέσουν να εκφραστούν ν΄ ακουστούν και να απαντηθούν εδώ.

Είναι ακριβώς αυτή η υποκειμενικότητα του πρόσφυγα, στην ιστορική της διαδρομή και συγκρότηση, με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι και πρέπει να κατανοήσουμε, αν πρόκειται να οικοδομήσουμε τους όρους για ριζικά εναλλακτικές απαντήσεις, τις μόνες που μπορούν πραγματικά ν’ ανταποκριθούν στις πολύπλοκες ανάγκες του.

Αν ο ψυχισμός του καθενός μας συγκροτείται από (και αλληλεπιδρά με) μια πολυπλοκότητα παραγόντων, που σχετίζονται με τις βιωμένες από τον καθένα μας εμπειρίες, αυτή η πολυπλοκότητα πολλαπλασιάζεται περαιτέρω από τις εμπειρίες πριν την προσφυγιά/μετανάστευση, από αυτές στην αγωνιώδη, μέσα από διαδοχικούς φράχτες, διαδικασία της προσφυγιάς/μετανάστευσης (ως επί το πλείστον εμπειρίες τραυματικές) και από αυτές μετά την προσφυγιά/μετανάστευση, που όπως ξέρουμε, και βλέπουμε κάθε μέρα μπροστά μας, είναι ακόμα πιο δύσκολο ν’ αντιμετωπιστούν.

Μεταξύ αυτών των τελευταίων αποκτά ιδιαίτερη σημασία, κατ’ αρχήν, η αβεβαιότητα σχετικά με το αίτημα για άσυλο, που συνήθως παρατείνεται στο χρόνο και υψώνεται σαν ένας τοίχος-φράχτης στην όποια «προσδοκία σε ένα μέλλον», (με την αποφασιστική συμβολή και της εσκεμμένης, ως προς τις δυσκολίες που θα δημιουργούσε, θεσμοθέτησης της αποκλειστικής υποβολής του αιτήματος μέσω skype), πόσο μάλλον, πλέον, για την αποδοχή του, καθώς έχει επιβληθεί μια πολιτική προαποφασισμένης απόρριψής του. Κι ακόμα, η ανεργία και η απώλεια της όποιας «κοινωνικής θέσης» είχε στο παρελθόν, η απώλεια των οικογενειακών δεσμών/σχέσεων και των όποιων κοινωνικών στηριγμάτων, η ανησυχία για τα μέλη της οικογένειας που έμειναν στη χώρα προέλευσης, ή που ήδη βρίσκονται σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα και η αγωνία της οικογενειακής επανένωσης, η δυσκολία επικοινωνίας λόγω γλώσσας, καθώς και της εκμάθησής της. Και, φυσικά, οι δυσκολίες προσαρμογής στην κουλτούρα, στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες της χώρας στην οποία έχουν βρεθεί (και, εν προκειμένω, εγκλωβιστεί). Όλα αυτά συντελούν σ’ ένα περαιτέρω «τραύμα», που έρχεται να πλήξει υποκείμενα ήδη πολλαπλώς «τραυματισμένα» και, ως εκ τούτου, ακόμα πιο ευάλωτα.

Η «υποδοχή» του πρόσφυγα από την κυρίαρχη εξουσία είναι συνυφασμένη με την καταδίκη του σε μια ζωή στερημένου από τα πάντα, ως ενός απόβλητου, του οποίου όχι μόνο οι βασικές ανάγκες (αξιοπρεπής σίτιση και στέγαση) δεν ικανοποιούνται, αλλά, ακόμα λιγότερο, τα βασικά δικαιώματα, πόσο μάλλον η πρόσβαση στην Υγεία, στην Εκπαίδευση, στην Εργασία.

Και απέναντι στην ελπίδα σ’ ένα μέλλον, που συνιστά τον φέροντα οργανισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και το οποίο κλείνει σαν ένας αδιαπέραστος τοίχος που σταματά, ακυρώνει και συνθλίβει τη ζωή… η απελπισία, η ψυχολογική αναστάτωση, ο θυμός (έως και η έκρηξη), που ευνοούν την πρόσδεση σε πρακτικές ατομικής επιβίωσης μέσα στην έρημο ενός αφιλόξενου περιβάλλοντος, με τις αντιπαραθέσεις, ενίοτε, μεταξύ «ομοίων» (λόγω εθνικών, πολιτισμικών, θρησκευτικών κ.λπ. διαφορών) -αντιπαραθέσεις που καλλιεργεί το στένεμα των προοπτικών και των προσδοκιών και οι όλο και λιγότερες βασικές ανάγκες που τυγχάνουν απάντησης. Αλλά, επίσης, και η αντίσταση/εξέγερση ως μια αυθεντική έκφραση της υποκειμενικότητας.

Όταν, λοιπόν, μιλάμε για μια πραγματικά κινηματική αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, για ουσιαστική ένταξή τους στον κοινωνικό ιστό, μαζί με μας, αυτό πρέπει να σημαίνει όχι αφηρημένα πολιτικά προτάγματα, όχι μια «κινηματική μόδα», ούτε έναν φιλανθρωπισμό ντυμένο με τον μανδύα της κινηματικής αλληλεγγύης, αλλά αναγνώριση και κατανόηση της (πολιτισμικής, εθνικής, κοινωνικής, υπαρξιακής) υποκειμενικότητας του πρόσφυγα και του μετανάστη, με ταυτόχρονη συνομιλία και από κοινού δράση με αυτή την υποκειμενικότητα.

Τα ζητήματα της άμεσης νομιμοποίησης για όλους/ες, της άμεσης χορήγησης ασύλου σε όσους το αιτούνται, της πρόσβασης σε κανονική κατοικία, της προνοιακής οικονομικής στήριξης όλων των προσφύγων και μεταναστών που δεν έχουν πόρους επιβίωσης, της πρόσβασης στην Εργασία, στην Εκπαίδευση και στην Υγεία (ανεμπόδιστη, χωρίς κανέναν απολύτως αποκλεισμό και για κανέναν από το Εθνικό Σύστημα Υγείας) πρέπει ν’ αποτελέσουν τις βασικές συνιστώσες του κινήματος αλληλεγγύης. Ταυτόχρονα με την διαρκή και έμπρακτη (μέσα από κινηματικές δράσεις) αμφισβήτηση και ξεσκέπασμα του απανθρωποποιητικού και κατασταλτικού χαρακτήρα των κέντρων κλειστής, ή δήθεν ανοιχτής, κράτησης/στρατοπέδων συγκέντρωσης, για την κατάργησή τους, την ανατροπή της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, την διαρκή πάλη για το άνοιγμα των συνόρων και το γκρέμισμα κάθε είδους φράχτη.

Μια πάλη που δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από την αντίσταση και την πάλη ενάντια στα μνημόνια, που έχουν μετατρέψει την πλειονότητα των ντόπιων λαϊκών μαζών σε ανέστιους, άστεγους, όλο και πιο εξαθλιωμένους, με τεράστια ποσοστά ανεργίας και ελαστικής εργασίας, χωρίς ουσιαστική πρόσβαση σε μια καταρρέουσα Υγεία και Εκπαίδευση, σε «πρόσφυγες και μετανάστες» μέσα στην ίδια τους τη χώρα.

1/6/2016 

Θ. Μεγαλοοικονόμου

 

_____